Euskalgintza profesionala?

Ipar Euskal Herrian, euskalgintza urteak joan ahala moldatu zen heinean, egiturak joan ziren garatzen eta jendeak kontratatzen. Kontratazioak, elkarteak enpresa bihurtzeko lehen urratsak izan ziren, kontratazioen ondorioz bigarren urratsa izanen zenean profesionalizatzea. Horiek hola, elkarte hutsak zirenak, bederen eragile « nagusiak » deitzen ditugunak, joan ziren hornitzen mota guzitako baliabidez, humanoak barne. Mugimenduaren, bere misioen, langilegoaren, kideen onerako izan zenik ezin da ukatu, ezin baita imaginatu herritarren gain izatea beti hainbat lan eta eginkizun. 

Alabainan, gaurko egunean, entzuten da maiz, gehiegi kasik, multzo batek daraman diskurtso bitxia, partekatzen ez dudanez zalantza frango sortzen didana:

« Ni ez naiz profesionala. Elkarte bateko langilea naiz. Elkarte bat gira, saiatzen gara gauzak egiten profesionalki baina, bon, amateurrak gira. Hori ezin da egin, ez da gure mailakoa. Ez gara gai. » eta gisa hortakoak, oposizioak sortuz, behar ez luketen lekuan eta argumentu gisa erabiliz anbiguitate haundiarekin.

Urepeleko xokolategia

Argazkia: Urepele (Bixente Lohiague) CC

Urepeleko herrian, hainbat hamabostaldi eginik ere, beti sorpresa bat edo beste izaten ditut.

Inguru horietan, gaurko egunean atxemanen ditugun aktibitate ekonomikoak, anitzetan, laborantza munduari lotuak dira, eta lehengo garaiei pentsatzean, irudikatzen ditugunak artzaingoari eta mendi ekonomiari lotuak dira.

Alta, Urepelen eta orohar Bailean, duela ez hain aspaldi, bazen beste aktibitate bat: xokolategiena. Post hau irakurriko duzuen bakar horiek, ez duzue sinetsiko baina hala da, deskubritu dut berriki handik ibilki nintzelarik.

Ganen da

Ziburuko Kaiet, beste garaietako kaian berean, hamahiru urte bete berriak. Haur bisaia gozoa, urrunera so egoki, gogoa arin, ametsetan: bihartik aitzina ez diote gehiago mutiko deituko. Bihar, “Airosa”-n itsasoratuko da, lehen aldikotz, bere adineko anai, lagun eta ezagun gehienen gisan, kriseiluaren argitan oren luzez kondatu dizkioten lur urrun eta ur izoztuen ezagutzera.

Alta, biziaz hain gutxi daki.

Diktatu hitzak

Bizian, gauza guziak, beti aitortzekoak ez badira ere, hitzez azaltzekoak dira, hitzez ezartzen entseatzekoak bederen.

Hitzak mila motakoak dira.

Pertsona miresgarri bat.

Gaur gurutzatu dut pertsona bat, nire begietan partikularra dena, oroz gainetik nire enpresa edo erakundearen historiaren aldetik. Azkenean, etxe honetako langile gisa eta euskaltzale gisa, errespetu komuna baino zerbait gehiago diot.

Korrikaren karietara, garai horietan, bisita berezi bat izaten dugu. Berrogeita bost bat urteko emazte batena, alegia deusez, isilik eta ardura presaka bezala, etortzen zaiguna. Bisita horri, beste mila aferen artetik, kasik nehor ez zaio ohartuko, gure artean ere bizpahiruk baizik ez baitakite, funtsean, nor den xuxen. Bere horretan pertsona arrunta da, ez du deusek bereizten besteenganik, salbu, honen ibilbide pertsonalak berezitasun zenbait metatzen dituela.